پارازیت با زور مضاعف!

خیلی وقته دیگه بارون نزده

رنگ عشق به این بیابون نزده... (با آهنگ ترانه ی قمیشی بخونید که قشنگتر شه)

ببخشید اشتباه شد...

خیلی وقته دیگه تصویر نداریم

روی هاتبرد بی بی سی رو نداریم

خیلی وقته که کسی خر نشده

واسه  یک، دو، سه،دلش تنگ نشده

خلاصه ، نمیدونم چی شده که یه مدت هی پارازیت میفرستن واسه ما که نتونیم به قول خودشون کانالای غربی رو ببینم و خدایی ناکرده غرب زده بشیم

راستی غرب زده یعنی چی؟ یعنی ما رو میزنن؟ حالا چطوری میزنن؟با مشت و لگد میزنن یا با تانک؟چی جونِ داااااااااااااااااش؟نفسکشششششششششششششششششششششششششششششش

ببخشید جووگیر شدم

راستی این آقایون که 24ساعته پارازیت میفرستن روی دیشِ مردم به نظرتون چی فکر میکنن؟:

1-ما عقل نداریم که خودمون بفهمیم چی خوبه و چی بد؟توی سخنرانیاشون که اولش میگن "ملت آگاه وشریف..." و از این جور حرفا

2-خودشون که 24 ساعت به همه ی کانالای دنیا دسترسی دارن . به نظر شما با ما حسودیشون میشه که با یه رسیور و دیش بتونیم به بخشِ کوچیکی از دنیا دسترسی داشته باشیم؟

3- صرفاً میخوان حال ما رو بگیرن؟ اگه حال گیریه منم هستم ، منم حالشونو میگیرم جونِ دااااااااااااااش

4-فکر ملت رو از خیلی بدبختیا که سرشون میاد ببرن به سمت پشت بوم ها و اینکه تمام فکرشون صرف مبارزه با پارازیت بشه؟

5-میخوان با عواضی که این پارازیت ها داره مخصوصاً برای بچه ها و زنای باردار زودتر نسلمون رو منقرض کنن تا امام زمان دلش بسوزه و زودتر ظهور کنه؟

6-...دیگه حوصله ندارم خودتون توی قسمت نظرات بگین که چه دلیلِ دیگه ای میتونه داشته باشه؟

با این وضعیت باید دیشا رو جمع کنیم.راستی یه جوارایی اشتغالزایی میشه.خیلی ها از نون خوردن میوفتن عوضش یکی مثل این آقا میره سر کار

این آقا رو میگم:

اینم از شعرِ فیّاض

بخون با صدایِ ناز

دیگه گذشت وقتی که

بدونِ کم و کاستی

با فشار یه دکمه

بری هرجا که خواستی

دولت محمود آقا

به مردمش عیدی داد

روی رسیورِ ما

کلّی موجِ منفی داد

پولِ نفتِ میگره

تا پارازیت بستونه

میفرسته روی دیشت

تا دلتو بشکونه

هر کانالی می زنی

میگه که سیگنالی نیست

نه که نباشه ، اما

با پارازیت راهی نسیت

هیچی برامون نموند

جز کانالِ یک ، دو ، سه

میگن با صدتا سانسور

هر خبری  میرسه

اونان که تشخیص میدن

چی برای ما خوبه

همیشه بالا سرم

یا خطکشه یا چوبه

ببین چوبِ الف رو

یارِ دبستانِ من

که با زورِ مضاعف

بر سر ما می زنن         

دموکراسی یعنی این

پارازیت یه نمونست

خیلی جاهای دیگه

بدتر از این رَوونَست

دیگه باید بدونیم

که دولتِ سواره

با آرامشِ مردم

یه جوری مشکل داره

این پارازیت مضرّه

حرفمو جدی بگیر

واسه زنای باردار

یا هر جَوونو هر پیر

ممکنه که بچتون

ناقص به دنیا بیاد

یکیشون با یه دستو

یکیش با یک پا بیاد

کاشکی بفهمه دولت

که ملت ارزش دارن

یعنی میشه بفهمه

کاراش عوارض دارن؟

هر کاری که میکنه

 در جهتِ دولته

گورِ بابای ماها

کی به فکرِ ملته؟

خدایی حقّمونه

به قول یک بابایی

هرچی اوم بر سرم

از خودمه ، نه جایی          (از ماست که بر ماست)

وای که چقد حرف زدم

من تشنه مثلِ خورشید

آبِ خونه که قطعه

لبم به جونم رسید

ببخشید اشتباه شد

جون به لبم رسیده

قاط زدم از دولتی

که هست یه جور پدیده

رضا حرفی اگر زد

رضا اگر چیزی گفت

آخه ظلم که می بینه

سکوت براش داره اُفت

منبع:www.reza-fayazian.blogfa.com

خوشه بندی ؟

این شعر رو با کمک سهراب جونم نوشتم:

پشت دریا شهریست که در آن

خوشه بندی جرم است

خبری نیست از آن مسخره بازی هایی

که فقط بر سرِ این مردم بیچاره روا می دارند

بام ها جایِ کبوترهایست

که فقط گندمِ یارانه ای از دولتشان میگرند

و جز آن ماه به ماه سهمیه ی نفت که بر جیب زنند

و در آرامشِ محض

 با دلی سیر به فوّاره ی هوشِ بشری می نگرند

پشت دریا شهریست که در آن

مردُمش قبض نمی پردازند

و نمی دانند قبضِ برق و گاز و آب یعنی چه!

تورّم ،  صفر حتی نیست

و کمتر هست

کسی اصلاً  نمی داند تورّم چیست

پشت دریا شهریست که در آن

بانک ها از پسِ هر وام نمی گیرند سود

و نگویند  که اسلامیست بانک

گرچه بانکِ من و تو

هم زِ ما سود طلب دارد و هم صفّتِ آن اسلامیست

و نزول از من و تو میگیرند

پشت دریا شهریست که در آن

هرچه بَد دیده ام اینجا ، دگر آنجا خوبیست

قایقی خواهم  ساخت

خواهم انداخت به آب

دور خواهم شد از این خاکِ غریب

نه  دُبی خواهم رفت

نه سوئد یا کانادا

همچنان خواهم راند

قایقِ من موتوریست

گرچه با سهمیه ی اندکِ سوخت

 ره به جایی نبرم

هرکجا هستم باشم

فقط  اینجاست که نباید باشم

آسمان مالم نیست

پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مالم نیست

همه شان سهمیه بندی شده اند

سهمم کو؟

چشم ها رو شستم

جور دیگر دیدم

باز هم سود نداشت

وای ، میترسم از امشب که بیاید در خواب

آن عزیزم ، سهراب

و بگوید که چرا شعر مرا دزدیدی

و چُنینش کردی ، خندیدی

بابد امشب بروم 

و چمدانی را که  به اندازه ی پیراهنِ تنهایی من جا دارد بر دارم

و به سمتی بروم

که گم و گور شوم

...

منبع:www.reza-fayazian.blogfa.com

چون دلم خیلی پر بود ۲تا شعر نوشتم که اینم دومیش:

پشتِ فرمانِ چراغ

یک خیابانِ شلوغ

پسری با هیجان

به لبش آمده جان

می فروشد  خبر از سهمیه و یارانه

میزند فریاد: آی روزنامه ، روزنامه...

خوشه بندی کرندند ، گورِ ما را کندند...

همه روزنامه به دست

باز یک طرح جدید

باز مردم  شده اند آلت دست

خوشه آمد روی کار

ملتی را کرد زار

باز هم دغدغه ای دیگر از این دولتِ خواب

ملّتی شد بی تاب

فکرِ قبضِ برق و گاز

آب و نان و صد نیاز

قیمتِ بنزین و سوخت

این تورّم ها ز اوست

باز هم آشفتگی

از غم این  زندگی

زندگی نه ، مردگی...

تن به سویی می کشانیم و

نه دل داریم و

 نه حالی و احوالی

فقط باید به نوعی بگذرد این عمرِ بی حاصل

چه سود از آن دلِ غافل

از آن فرمانده ی کشتی

سکان بگرفته در مستی

از آن دولت که این ملت برایش گشته بازیچه

بنازم من بر آن هیکل که در آن نیست ماهیچه

و کشتی را به گِل خواهد نشاند آخر

چه باید کرد ای مادر!

که  میبیند  و میبندد دو چشمش را به روی ما

خدایا پس کجایی! ها؟!...

و دیدم در خیابان پیرمردی میکشد هی داد

و از دل میکشد فریاد:

عمر خود را داده ام بر باد

قرض کردم بسیار

وام ها زین بانک و آن بگرفته ام

سودِ بانکی دادم

در نزولِ بانک ها افتاده ام

گرچه نامش نیست آن

بانکِ اسلامیست آن...

بعد از عمری خانه ای نُقلی خریدم

خیری از آن هم ندیدم...

من که جان  کندم بسی در زندگی

از سحر تا شب نمودم بندگی

خم شدم در پیشِ این

خم شدم در پیشِ آن

از غمِ یک لقمه نان...

من  که با سیلی به سرخی می کشانم روی خود 

بس که خوردم حرص  ، دادم موی خود

من که فرزندان فرستادم به دانشگاه

و هر دم میگرفتم وام و دادم پول ، گفتم آه

و  آه از این همه مدرک و بیکاریه فرزندان

و ترس از در فساد افتادن آنان ...

حال در خوشه ی 3 جایم شده؟

زندگی گویا که بر کامم شده

 من مرفّه هستم و بی درد؟

من که تاجر نیستم ، نامرد

تورّم را چه خواهم کرد؟...

زندگی دیگر توانم نیست

سکته ام حتمیست...

روی قبرم بنویسد که او درویش بود

گرچه او بی ریش بود

آنچه می گویند ، آن من نیستم

بنویسید که آن من کیستم ...

وای از دست تو ای دولت  خواب

ای که میخوری کباب

و خودت سیر به فوّاره ی هوش بشری می نگری...

بیش از اندازه توهم زده ای

گند بر باورِ مردم زده ای

تا به کی سر میکنی در زیرِ برف

از عدالت میزنی هی حرف؟...

گفتمش بس کن دگر ای پیرمرد

بگذر از نامردیه  نامرد

بنده هم چون  تو پُرم از درد...

ولی جان دوست می دارم

و از کهریزک و امثال آن بسیار بیزارم

و می دانم عدالت مُرد

و هرکس مُرد خواهد بُرد

که بر این زندگی دیگر امیدی نیست

که در دنیا خیانت هست ، عدالت چیست؟...

هرکه دارد پول و مال

میکند او عشق و حال...

کار با  یارانه ی بنزین ندارد او

که دارد او...

آخَرش هم هرچه  هست

منِ بیچاره به گِل خواهم نشست

کمرم خواهد شکست...

و دیگر هیچ

*************************

آنچه یافت می نَشود مجوی

که عدالت مُرد و حق خواب است

مگر خدای به  داد  برسد

ورنه این کشتی غرقِ در آب است

منبع:www.reza-fayazian.blogfa.com

شعری برای ولنتاین

چاردهمِ فوریه

میگن که روزِ عشقه

به فکرِ دوس داشتنن

بخدا خیلی زشته

Y

سیصد و شصت و چار روز

یادی از عشق نکردین

فقط یه روز عاشقین؟

برید که که بر نگردین

Y

هرکی کادوش گرونتر

بیشتر به دل میشینه

به این میگن ولنتاین؟

عشق و محبّت اینه؟

Y

ولنتاین  یه  نمادِه

واسه  اینکه  بدونیم

سیصد و شصت و پنج روز

باید عاشق  بمونیم

Y

دوسِت دارم عزیزم

عاشقِ تو می مونم

سیصد و شصت و پنج روز

از عشق تو می خونم

هرکی نظر نداد خیلی چیزه

منبع:www.reza-fayazian.blogfa.com

برو کار می کن ولی کار کو؟

این همه خرج کردیم و زحمت کشیدیم و خون دل خوردیم و عمری تلف کردیم به پای درس و دانشگاه و آخرش هم هیچی به هیچی

حالا که با کلی شوق رفتیم دنبالِ مدرک و خیرِ سرمون لیسانس گرفتیم ، می بینیم که بله ،  جا تره و بچه نیست

به قولِ یکی از بچه ها گشتم نبود ، نگرد نیست(منظورم کاره)

یا به قولِ خودم:

برو کار می کن ولی کار کو؟

بگو شغل با بیمه و عار کو ؟

حقارت بکش بهر یک لقمه نان

مگو پولِ این نفتِ بسیار کو

اگه پولی که خرجِ دانشگاه کردیم ، میزدیم توی یه کارِ آزاد ، الان واسه خودمون کسی بودیم ، اما هیچ پُخی نیستیم

 دولت که با این خصوصی سازی داره فشار رو از رو خودش می ندازه روی دوش مردم ، پیمانکار هم چون زورش می ره هر بلایی بخواد روی کارگرا و کارمنداش میاره و کسی جرأت نداره دم بزنه ، حتی در خیلی از شهرها دیده شده که تا یک سال به کارگرا  حقوق داده نمیشه

اینم یه نمونش:

یعنی اگه کار هم پیدا بشه نباید انتظارِ حقوق داشته باشی و باید کلی پز بدی که کسی بت نمیگه چرا بیکاری

و البته نباید فراموش کنیم که انرژی هسته ای به خیلی از این مسائل جزئی ارجحیت داره و اصلا مهم نیست که از این گداپروری  فساد و فحشا به اوج خودش برسه ، تازه ما گشت ارشاد داریم که با اون میشه هر کسی رو به راهِ راست هدایت کرد

اینم نمودار درآمدهای نفتی که رابطه ی مستقیم با افزایش بیکاری داشته:

هرکس تونست بفهمه که این رابطه چطور برقرار شده پیش من جایزه داره

بخیال ، شعرو بخون ببین چطوره یا بهتره؟

شدم فارق ز تحصیلات

پیِ کارم ، پیِ نانم

ولی کاری نمی جویم

دگر آمد به لب جانم

گذشت عمری به دانشگاه

عجب پولی ز جیبم رفت

چه زجری من کشیدم تا

گرفتم مدرکی در دست

دگر پولی ندارم تا

زنم بر کارِ آزادی

پدر، حیف از همه پولی

که جایِ مدرکم دادی

نه دزدی می توانم کرد

نه مالِ کس توانم خورد

که هرکس را توان باشد

به آسانی تواند برد

من اما ساده می بازم

دگر جایی برایم نیست

از این ویرانه خواهم رفت

کسی در انتظارم نیست

نه عضوی از بسیجم من

نه ریشی چون شما دارم

ولی در سینه ام قلبیست

که در آن یک خدا دارم

خداوندی که بی منت

به ما نفتش غنیمت داد

ولی آن دیگری بردش

خدا را هم فریبش داد

در این بازارِ بی رونق

خدایی می کند اکنون

که هرکس سجده می دارد

شود سهمش ز نفت افزون

عدالت واژه ای تلخ است

چه باید کرد و باید گفت

ز سویی هم نمی باید

که ساکت ماند و لب را خفت

چه زنها دیده ام از فقر

که تن بر ناکسان دادند

برای لقمه ی نانی

به پایِ هرکس افتادند

فقط سهمم از این دنیا

دو خط  از درد مردم شد

پیِ عدلِ علی هستم

که در دنیای ما گم شد

منبع:www.reza-fayazian.blogfa.com

دوست دارم دستم را بگيری ، و مرا نوازش كنی! دوست دارم ، اشكهايم را با دستهايت از گونه هايم پاك كنی! دوست دارم تو را در آغوشم بگيرم و گريه كنم! كجايی كه دلم هوايت را كرده است! كاش می توانستم دستهای گرمت را بگيرم و با تو به آن سوی مرز خوشبختی ها بروم! كاش می توانستم از نزديك در آن چشمهای عاشقت نگاه كنم! اما اين فاصله بين من و تو نمی گذارد كه من تنها عشقم را از نزديك ببينم ! كاش می توانستيم از نزديك درد و دلهايمان را بهم بگوييم و بگوييم كه همديگر را دوست داريم! ای سرنوشت اين فاصله سياه را از بين ما محو كن كه ديگر طاقتم به پايان رسيد ، انتظارم به سر رسيد ، و دلم به جانم آمد. ديگر خسته شدم ، ديگر طاقت اين دوری و فاصله را ندارم! ای سرنوشت اين همه ما را شكنجه نده ، ديگر ما نمی توانيم بيش از اين دوری را تحمل كنيم! ديگر پايان راه است ، ديگر پاهايم توان راه رفتن در اين جاده پر از فاصله را ندارند. ديگر چشمهايم اشكی ندارند كه بريزند ، همه اشكهايم به خاطر اين دوری و فاصله از چشمانم ريخته شد ، و چشمانم ديگر سويی ندارند! چشمهايم سويی ندارند كه به زندگی بنگرند ، دستهايم زوری ندارند كه از عشق و دوری بنويسند ، خانه دلم نوری ندارد كه دلم را از محبت روشن كند! ای سرنوشت اين بازی پر از درد را تمام كن ، سرنوشت اينجا ديگر خط پايان بازی است! ای سرنوشت سر به سر دلم نگذار ، مرا خسته نكن ! اين دوری و فاصله را از بين ما محو كن! ديگر واژه ای نيست كه در مورد دوری و فاصله بنويسم و بيانش كنم! عشق پر از درد است اما دوری از عشق پر درد تر از يك درد است! سرنوشت سر به سر اوقات تلخ من نذار که بدجوری دلتنگم!